خانه دوست كجاست؟

بعضي وقتها كه در جستجوي چيزي هستيم، آنقدر درگير جزئيات و پيروي از قوائد و اصول مي‌شويم كه اصل مطلب را فراموش مي‌كنيم و تمام انرژي خودمون رو صرف درك جزئياتي مي‌كنيم كه شايد آنقدر هم كه فكر مي‌كرديم حياتي و ضروري نبوده‌اند. در حقيقت اگر با خودمون كمي صادق باشيم و مسائل رو پيچيده نكنيم خواهيم ديد كه خانة دوست واقعاً در چند قدمي ما قرار داشته و اين خود ما بوديم كه با پيچيده كردن مسئله رسيدن به اون رو تقريباً ناممكن ساخته بوديم

گفت و گو

اون: بابا حالمون بهم خورد از بس عكسهاي ماههاي قبل رو تماشا كرديم

من: خبر نداري كه خودم هم ديگه از ديدن وبلاگم حالت تهوع گرفتم

اون: وبلاگت شده مثل خونة خانم هاويشام از بس كه دستي به سر و روش نكشيدي

من : دلم مي‌خواد كه به روز نگهش دارم ولي كمي مشكله

اون: خب چرا عكس جديد پست نمي‌كني

من: گفتم كه سخته

اون: ببينم عكسهات ته كشيده

من : نه

اون: نكنه كامپيوترت خراب شده

من: نه

اون:مشكل انترنت داري

من: نه

اون: كارت زياده يا درسها فشار آورده

من: هيچكدوم

اون: خب پس ديگه چه مرگته

من: مؤدبانش ميشه تنبلي مزمن

خود بخوان حديث مفصل از اين مجمل